Żeby Polska była Polin
Hasło modne ostatnio w kręgach nacjonalistyczno-korwinistycznej prawicy: „Tu jest Polska, a nie Polin” nie znaczy wcale, jak pewnie wielu myśli, że „tu jest kraj rządzony przez Polaków, a nie przez Żydów”. Znaczy „tu jest kraj nieprzyjazny Żydom”. Bo „Polin” to po prostu nazwa Polski w języku jidysz, kojarzona przez samych Żydów z hebrajskimi słowami oznaczającymi „tutaj spocznij”, co z kolei wiązane było z panującą w Polsce tolerancją. Żydzi nigdy nie rządzili w „Polin”, po prostu tu mieszkali, ciesząc się względnym spokojem. Hasło „Tu jest Polska, a nie Polin” jest więc sprzeczne z kilkusetletnią polską tradycją tolerancji i jest po prostu deklaracją antysemityzmu, takim bardziej zawoalowanym „Żydzi precz”.
Z czym zresztą współgra „Nie chcemy Żydów” z tzw. „piątki Konfederacji” oraz posługiwanie się kipą jako rekwizytem mającym wyrazić pogardę dla kontrkandydata w wyborach.
To jest jeden (choć nie jedyny) z powodów, dla których nie mogę utożsamiać się z tym środowiskiem. Bo ja nie jestem antysemitą. Choćby tacy ludzie jak Israel Katz czy Gilad Sharon twierdzili, że wszyscy Polacy wyssali antysemityzm z mlekiem matki, czy że Polacy jako naród chorują na antysemityzm.
Oceniam ludzi indywidualnie, a nie przez pryzmat ich narodowości. A ponadto uważam, że większość Żydów nie jest wroga Polakom, tak jak większość Polaków nie jest wroga Żydom. Świadczy o tym choćby coraz większa liczba izraelskich turystów w Polsce i polskich w Izraelu. Ci ludzie mają w większości gdzieś stare uprzedzenia i spory nakręcane przez polityków.
I właśnie chcę, by Polska była, tak jak kiedyś, „Polin” – czyli krajem tolerancyjnym i przyjaznym, nie tylko dla Żydów, ale dla ludzi wszystkich narodowości i wyznań. Nie chcę rozniecania grupowej nienawiści. Co do roszczeń do mienia zagarniętego po wojnie przez komunistyczne państwo – chcę ich sprawiedliwego potraktowania, czyli wypłacenia rekompensat z majątku Skarbu Państwa prawowitym spadkobiercom (bez względu na narodowość i obywatelstwo) i odrzucenia ewentualnych żądań odnoszących się do „mienia bezspadkowego”. „Nie” dla Lapidów, Katzów i Sharonów, „nie” dla Braunów, Mentzenów i Berkowiczów.