Szacunek
Czerwiec jest od pewnego czasu (zdaje się od deklaracji Billa Clintona w 1999 r.) obchodzony – początkowo w USA, teraz w skali globalnej – jako „Pride Month” najpierw gejów i lesbijek, a teraz lesbijek, gejów, biseksualistów, osób transgenderowych i innych nieheteronormatywnych oraz o odmiennej niż standardowa identyfikacji płciowej (queer). „Pride Month” często tłumaczony jest jako „Miesiąc Dumy”, ale tu nie chodzi o dumę. Chodzi raczej o godność, bo angielskie słowo „pride” ma również takie znaczenie.
I o ile sądzę, że jest absurdalne odczuwać dumę (w sensie poczucia pewnej wyższości) z czegoś, na co się nie ma wpływu – tak samo z orientacji seksualnej czy odczuwanej tożsamości płciowej, jak i z koloru skóry czy pochodzenia, o tyle uważam, że godność każdego człowieka powinno się szanować bez względu na to, jakim językiem mówi, jakiej jest rasy, w co wierzy, jaka jest jego identyfikacja narodowościowa czy płciowa, skłonności seksualne, wygląd, ubiór czy upodobania kulinarne. Chyba, że sam nie szanuje innych – wtedy czasami nawet należy go nie szanować.
To nie znaczy, że należy każdego lubić oraz powstrzymywać się za wszelką cenę od zachowań, które mogą kogoś obrażać. Bo obrażać może wszystko. Wolność słowa i ekspresji nie może być ograniczana dlatego, że ktoś chce, by zwracano się do niego określonym zaimkiem – podobnie, jak nie może być ograniczana dlatego, że ktoś nie chce widzieć na wizerunku Matki Boskiej aureoli w kolorze tęczy. I tej wolności będę bronił.
Ale może świat byłby nieco lepszy, gdyby ktoś, kto nawet uważa to za fanaberię, zwrócił się do osoby transgenderowej zaimkiem takim, jaki jej pasuje, ateista nie wypowiadał specjalnie do katolika słów, o których wie, że zranią jego uczucia religijne, a ludzie nie spotykali się z hejtem.
„Jakim ma być człowiek, co miłuje życie
i pragnie dni, by zażywać szczęścia?
Powściągnij swój język od złego,
a twoje wargi od słów podstępnych!
Odstąp od złego, czyń dobro;
szukaj pokoju, idź za nim!”.
(Psalm 34).