Jacek Sierpiński

W ostatnich dniach nasiliła się debata publiczna dotycząca tego, czy zapisywać dzieci na lekcje edukacji zdrowotnej. Wziął w niej udział m.in. Prezydent RP.
Podobna debata od dawna jest toczona, jeżeli chodzi o lekcje religii.
I bardzo dobrze – to, na jakie lekcje zapisywać dzieci, powinno być przedmiotem debaty, a nie odgórnego nakazu.
Szkoda tylko, że debata dotyczy tu tylko tych dwóch przedmiotów, a w przypadku innych urzędnicy nadal „wiedzą lepiej”.
Podobno byłem utalentowanym dzieckiem, poszedłem do szkoły mając niecałe sześć lat, a potem na drugie półrocze przeniesiono mnie od razu do drugiej klasy.
Ale nie byłem utalentowany we wszystkim. Byłem kiepski z wychowania plastycznego, zajęć praktyczno-technicznych (obejmujących wówczas głównie stolarkę) i przede wszystkim wychowania fizycznego. Nie najlepiej też śpiewałem.
Ale musiałem marnować czas na tych lekcjach, a oceny z nich zaniżały mi średnią. Która wówczas, nawiasem mówiąc, decydowała o dostaniu się do liceum zamiast szkoły zawodowej.
I oczywiście nic się na tych lekcjach nie nauczyłem. Nie zostałem sportowcem, muzykiem, malarzem ani majsterkowiczem. To był czas stracony. A w dodatku pod koniec szkoły miałem silny stres, że nie dostanę się do szkoły średniej – na szczęście akurat wtedy wprowadzono egzaminy wstępne.
Prawdę mówiąc, wiele innych lekcji też mi się niespecjalnie przydało. na przykład język polski – mimo, że już jako dzieciak lubiłem czytać książki i dużo czytałem, to akurat czytanie szkolnych lektur było często dla mnie udręką. I wielu z nich nie pamiętam. A posługiwać się językiem nauczyłem się niezależnie od tych lekcji – i wiedza o podmiotach, orzeczeniach, przydawkach oraz regułach ortografii okazała się tu niepotrzebna. Piszę zasadniczo ortograficznie, bo po prostu pamiętam, jak wyglądają słowa (wynik częstego czytania), a nie dlatego, że mam wkute regułki.
Różni ludzie mają talenty i predyspozycje w różnych dziedzinach i zmuszanie ich do zajmowania się tym, do czego ich nie mają – zamiast np. poszerzenia czasu zajmowania się tym, w czym są uzdolnieni i co lubią – jest marnowaniem ich czasu i zniechęcaniem do nauki jako takiej. Dlaczego młody człowiek przejawiający talent w przedmiotach ścisłych musi męczyć się na języku polskim, historii, plastyce, muzyce? Dlaczego ktoś, kto jest słaby fizycznie i niezgrabny musi ośmieszać się na lekcjach WF? A ktoś przejawiający talent muzyczny wkuwać wielomiany i funkcje?
A jeżeli w możliwości rezygnacji z nauki religii czy edukacji zdrowotnej chodzi o kwestię sumienia – to czemu np. anarchista musi posyłać dziecko na edukację obywatelską?
Dlaczego w ogóle szkoły nie mogą proponować oferty przedmiotów niezawierających tych z podstawy programowej?
Skoro religia, etyka, edukacja zdrowotna mogą być nieobowiązkowe i ludzie mogą debatować, czy są dobre, czy nie dla ich dzieci – to czemu nie inne?

Dla tych, którzy nie potrafią zrozumieć, jak mogę popierać wojnę toczoną obecnie w Gazie przez Izrael z libertarianizmem:
Sednem libertarianizmu jest prawo do obrony. Bez prawa do obrony wolność dysponowania sobą i swoją własnością jest tylko pustą deklaracją. Wolność, której nie można bronić, nie istnieje.
Prawo do obrony nie może być ograniczane warunkiem, że obrona nie może wyrządzić szkody czy naruszyć praw innych (poza agresorem) ludzi. Pozornie taki warunek wydaje się logiczny, bo jeżeli narusza się pierwszemu prawa innych ludzi – w szczególności ich prawo do życia – to mamy do czynienia z kolejną agresją. Jednak postawienie takiego warunku oznacza w praktyce, że obrona przed wieloma agresorami – zwłaszcza rządami i organizacjami terrorystycznymi – umiejętnie kryjącymi się wśród osób postronnych (będących faktycznie ich zakładnikami) będzie nieskuteczna lub wręcz niemożliwa. Jeżeli członkowie organizacji agresora, ich sprzęt i broń rozlokowane są w bliskości ludności cywilnej, uniknięcie postronnych ofiar jest praktycznie niemożliwe, przynajmniej na obecnym etapie rozwoju technologicznego. Tych ofiar będzie tym więcej, im gęściej zaludniony będzie obszar, na którym przebywają agresorzy. Dlatego w wojnach miejskich liczba ofiar cywilnych zwykle wielokrotnie przewyższa liczbę zabitych walczących. Gaza jest tu skrajnym przypadkiem, gdyż jest nie tylko gęsto zaludniona, ale i agresorzy celowo lokują się wprost w budynkach cywilnych i mieszają z cywilami (jakkolwiek liczba ofiar cywilnych mieści się tam w „normie” dla wojen miejskich).
Kierowanie się etyką zabraniającą naruszania praw innych ludzi podczas działań obronnych oznacza w rzeczywistości akceptację agresji w przypadku, gdy agresor skutecznie chroni się wśród niewinnych ludzi. Dlatego uważam, że taka etyka jest sprzeczna z libertarianizmem i ją odrzucam.
To nie znaczy, że uważam, że np. zabijanie ludności cywilnej podczas wojny nie jest złem. Jest złem, ale (zasadniczo, pomijając ewidentne celowe ataki na cywilów nie mające nic wspólnego z obroną przed agresją, a wynikające np. z kolektywnie skierowanej nienawiści wobec przedstawicieli narodu agresora) odpowiedzialny za nie jest agresor, a nie ten, który się broni.
Prawo do obrony nie może być również ograniczane warunkiem, że obrona jest dozwolona jedynie do momentu zaprzestania agresji przez agresora. Obrona ma na celu uniknięcie zagrożenia – bez osiągnięcia tego celu nie można mówić o skutecznej obronie. Agresor, nawet jeżeli zaprzestanie chwilowo agresji, nadal może pozostawać zagrożeniem. Ocena tego powinna być pozostawiona napadniętemu i jeżeli uzna on, że jedynym skutecznym usunięciem zagrożenia jest całkowite zniszczenie agresora (tak, jak podczas II wojny światowej uczyniono z nazistowskim państwem niemieckim), powinien mieć on do tego prawo.
W wojnie w Gazie jednoznacznym agresorem jest Hamas, rządzący Gazą. Inaczej mówiąc, rząd Gazy. Do agresji doszło 7 października 2023 roku, kiedy to bojownicy Hamasu i wspierających go organizacji militarnych (a także prawdopodobnie pewna liczba ochotników z Gazy) zaatakowali nie tylko cele militarne w Izraelu, ale przede wszystkim ludność cywilną. Zabito ponad 1000 osób (w większości w ich domach i na festiwalu muzycznym), wzięto zakładników, wystrzelono kilka tysięcy rakiet (bynajmniej nie na cele wojskowe). Nie był to zresztą pierwszy przypadek agresji ze strony Gazy przeciwko Izraelowi od chwili uzyskania przez Gazę faktycznej niepodległości w 2005 roku.
Agresji tej nie można interpretować, jak to niektórzy próbują robić, jako obronę w ramach dłuższego konfliktu (np. „walkę z okupantem”). Ów dłuższy konflikt nie zaczął się, jak sugeruje to np. Lewica Razem, od powstania państwa Izrael i wypędzenia z jego terenów setek tysięcy Palestyńczyków. Zaczął się wcześniej, co najmniej w 1947 roku, kiedy to Palestyńczycy jako pierwsi napadli na Żydów w Mandacie Palestyny, wywołując wojnę domową, po odrzuceniu przez ich przywódców propozycji podziału regionu sformułowanej przez ONZ. Następnie – po ogłoszeniu przez liderów żydowskich niepodległości Izraela – zostali zbrojnie wsparci przez armie kilku państw arabskich. Wypędzenie („Nakba”) było jedynie konsekwencją przegrania przez nich wojny, którą sami zaczęli. Potem konsekwentnie odmawiali zawarcia pokoju.
Korzeni konfliktu można szukać oczywiście jeszcze wcześniej i tu też stroną inicjującą agresję byli palestyńscy Arabowie (później nazwani Palestyńczykami). Żydzi stworzyli w Palestynie organizację samoobrony – Haganę (zaczątek późniejszych Sił Obronnych Izraela) – w 1920 roku, po serii ataków bojówek arabskich na Żydów, skutkujących ofiarami śmiertelnymi i zniszczeniem całych osad. Kolejna seria agresji na palestyńskich Żydów nastąpiła w 1936 roku, w trakcie tzw. arabskiego powstania w Palestynie.
Dlatego Izrael ma prawo do obrony „swojej” ludności przed zagrożeniem ze strony agresora – Hamasu. Aż do całkowitego jego zniszczenia – racjonalnym jest w tym przypadku przypuszczać, że zawarcie rozejmu może oznaczać kolejny atak za kilka lat – lub przynajmniej do wypuszczenia przez Hamas pozostałych zakładników. Zabijanie palestyńskich cywili w Gazie jest złem, ale odpowiedzialność za to (pomijając, być może, konkretne przypadki nieuzasadnionych militarnie celowych ataków na cywilów dokonywanych przez poszczególnych żołnierzy, które mogą się zdarzać) obciąża Hamas.

Okazało się, że lewicowcom nie podoba się program państwowo-unijnej redystrybucji dóbr – jeżeli tylko te dobra trafiają do ludzi, których nie lubią, to znaczy przedsiębiorców.
Niestety jeżeli istnieje państwowy mechanizm redystrybucji dóbr, nie mogę mieć gwarancji, że te dobra nie trafią do tych, których akurat nie lubię. Co więcej, mogę nawet przypuszczać, że z większym prawdopodobieństwem będą one trafiały do klasy rządzącej i grup ją popierających. Lewicowiec uważający, że państwo służy klasie kapitalistów i jednocześnie popierający wzmacnianie państwowego mechanizmu redystrybucji w nadziei, że będzie służył on ludziom nimi nie będącym ma problemy z logicznym myśleniem 🙂

Najbardziej bzdurnym argumentem przeciwników imigracji jest domaganie się od swoich oponentów tego, by przyjęli imigrantów do swoich domów, skoro opowiadają się za ich wpuszczeniem do Polski.
Argument ten jest bzdurny dlatego, że z wolności przemieszczania się między obszarami podległymi jakimś państwom (np. Polsce i Ukrainie) nie wynika wolność wchodzenia na czyjś prywatny teren bez zezwolenia jego właściciela, ani też obowiązek wpuszczania kogoś na ten teren przez tego właściciela.
Tak samo jak nie wynika ona z wolności przemieszczania się między różnymi miejscowościami albo województwami w Polsce.
W jednym i drugim przypadku obejmuje ona jedynie swobodę poruszania się po terenach publicznie dostępnych, które nie mają zwykle prywatnego właściciela. Nikt nie uważa, że z tego, że ktoś z Katowic może przeprowadzić się do Krakowa wynika, że mieszkańcy Krakowa, czy też ci z nich, którzy popierają swobodę migracji ludności z Katowic do Krakowa, mają obowiązek wpuścić ich do swoich domów.
Przypuszczam, że ludzie, którzy sprzeciwiają się imigracji, nie mają równocześnie zwykle nic przeciwko migracji ludzi pomiędzy różnymi obszarami Polski. Ale nie uważają – i słusznie – żeby z tego powodu mieli obowiązek zadeklarowania, że przyjmą do swojego domu osoby, które przyjadą osiedlić się w ich miejscowości.
Bo jedno z drugim nie ma nic wspólnego.
I tak samo jest w przypadku cudzoziemców.

Sławomir Mentzen powiedział, że „na sam socjal dla Ukraińców wydajemy znacznie więcej niż oni płacą tutaj w podatkach”.
Otóż jest to manipulacja. Prawdą jest, że Ukraińcy mieszkający w Polsce pobierają więcej w różnego typu świadczeniach społecznych (głównie „800+”) niż płacą podatków dochodowych oraz odprowadzają VAT jako przedsiębiorcy. W 2024 r. „socjal” dla Ukraińców w Polsce wynosił około 4 miliardów złotych (w tym „800+” 2,9 mld zł), podczas gdy wyżej wymienionych podatków grupa ta odprowadziła około 2,5 mld zł.
Ale rzecz w tym, że nie są to wszystkie podatki i daniny na rzecz państwa płacone przez Ukraińców w Polsce. Po pierwsze, od zarabianych przez nich pieniędzy odprowadzane są składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne. Po drugie, tak jak wszyscy konsumenci, płacą podatek VAT i czasami akcyzę zawarte w cenie kupowanych produktów.
Te pierwsze (wg danych ZUS przekazanych serwisowi Demagog na początku bieżącego roku) wynosiły w 2024 r. 15,3 mld zł (z czego składki na ubezpieczenie społeczne 11,8 mld zł, a składki na ubezpieczenie zdrowotne 3,5 mld zł). Te drugie jest trudniej oszacować, ale można spróbować przyjąć (np. za wyliczeniami podanymi kilka lat temu przez serwis inwestomat.eu), że przeciętny mieszkaniec Polski płaci VAT i akcyzę w wysokości ok. 1/3 płaconych przez siebie bezpośrednio podatków dochodowych i składek. W takim przypadku byłoby to ok. 6 miliardów zł. Ewentualnie można przyjąć za raportem WEI z 2023 r., że podatki pośrednie to ok. połowa sumy PIT i składek – przy takim oszacowaniu byłoby to ok. 9 miliardów złotych.
Czyli łącznie w 2024 r. Ukraińcy w Polsce zapłacili państwu polskiemu ok. 23,5-26,5 mld różnych podatków i danin. Dużo więcej, niż pobrali „socjalu”. Nawet, jeżeli odliczyć od tego składki na ubezpieczenie społeczne (bo można argumentować, że z tego tytułu będą w przyszłości pobierać emerytury), to bilans nadal jest tu pozytywny dla polskiego państwa.
A dodatkowo – czy raczej przede wszystkim – Ukraińcy pracując w Polsce wytwarzają bogactwo. Dobra, z których korzystają przede wszystkim Polacy. Jak podaje Deloitte, praca Ukraińców podniosła w ubiegłym roku PKB Polski o 2,7%.
Nie wiem, w jakim celu lider Konfederacji wygłasza swoje manipulujące stwierdzenia. Jeżeli po to, by wzbudzić niechęć do Ukraińców jako darmozjadów pasożytujących na Polakach i doprowadzić do ich pozbycia się z Polski, to działa w celu pogorszenia sytuacji nas wszystkich. Bez ukraińskich pracowników będzie niższy wzrost gospodarczy, będzie produkowanych mniej towarów i usług, a państwo będzie łatało większą lukę w ZUS i budżecie jeszcze większym zadłużeniem lub wyższymi podatkami ściąganymi od Polaków.
Konfederacja ze swą wrogością do imigrantów i Ukraińców w szczególności jest szkodliwa dla Polski.

Według niezależnego źródła irańskiego (HRANA – Human Rights Activists News Agency) w ostatniej wojnie z Izraelem do chwili rozejmu zginęły w Iranie 1054 osoby, w tym 417 zidentyfikowano jako cywili.
Inne niezależne źródło irańskie (HENGAW – kurdyjska organizacja praw człowieka) podało po dziewięciu dniach wojny ok. 700 zabitych, w tym ok. 100 cywili.
Warto porównać te liczby z liczbą osób zabijanych w Iranie z różnych powodów przez samo państwo irańskie. Wg danych HENGAW, od początku 2023 r. do maja br. w irańskich więzieniach dokonano egzekucji 1179 osób za przestępstwa związane z narkotykami (stanowią one w Iranie ponad połowę wykonywanych wyroków śmierci). A ponadto 54 za działalność polityczną, religijną lub homoseksualizm. Na granicy zabito w tym okresie także około 100 kolbarów (przemytników-„mrówek”), a za uczestnictwo w antyrządowych protestach, które wybuchły w 2022 r. po śmierci Jiny Amini zatrzymanej przez policję obyczajową za niezakrywanie włosów, zabitych zostało (wg Iran Human Rights) tylko do września 2023 r. 551 ludzi (HENGAW we wrześniu 2024 r. podała, że samych Kurdów zginęło ponad 140). Oprócz zabitych jest oczywiście masa uwięzionych.
Po ataku Izraela na Iran (przypominam, że Izrael nie był tu pierwszy: Iran w zeszłym roku dwukrotnie – w kwietniu i październiku – zaatakował Izrael dużą liczbą rakiet i dronów, a jeszcze wcześniej bezpośrednio wspierał organizacje terrorystyczne – Hezbollah i Hamas – które na Izrael napadły, irański generał Mohammad Reza Zahedi zasiadał w kierownictwie Hezbollahu i to jego zabicie przez armię izraelską stało się powodem wystrzelenia przez Iran rakiet i dronów) zauważyłem w swoim otoczeniu sporo głosów go potępiających. Nie kojarzę jednak, by którakolwiek z osób wygłaszających te głosy potępienia protestowała wcześniej przeciwko zabijaniu pokojowo zachowujących się Irańczyków i irańskich opozycjonistów przez irańskie państwo. Jeśli tak jest, to oznacza to jedno – ludzie ci nie bronią Irańczyków, ale wyłącznie irańskiego rządu. Nie zależy im na ludności Iranu, ale na jego władcach. Na dyktatorskim, opresyjnym, totalitarnym (bo jak inaczej można nazwać podporządkowanie wszystkiego, łącznie z tym, jak ktoś się ubiera, jednej ideologii, w tym przypadku pewnemu wariantowi islamu?) i terrorystycznym państwie.
To dużo o nich mówi.

Eurostat opublikował dane na temat poziomu faktycznej indywidualnej konsumpcji w krajach UE i EFTA w 2024 r., w relacji do średniej unijnej. Z tych danych wynika, że średnio najlepiej żyje się mieszkańcom Luksemburga (konsumpcja na poziomie 141% średniej unijnej), Norwegii (124%), Holandii (120%) i Niemiec (118%). Szwajcaria o dziwo dopiero na szóstym miejscu (115%). Polska wraz z 17 innymi krajami znajduje się poniżej średniej unijnej (84%) – jest nieco lepiej niż w Czechach i Grecji, ale nieco gorzej niż na Litwie, w Portugalii, Słowenii i – co może być zaskoczeniem – w Rumunii (88%). Od tej ostatniej mieliśmy wyższy poziom konsumpcji w 2021 r., potem w kolejnych latach Rumuni już nas wyprzedzali.
Można zauważyć, że poziom konsumpcji w Polsce w 2024 r. obniżył się w relacji do średniej unijnej (w latach 2022 i 2023 było to 86%), a kilka krajów nas wyprzedziło lub mocno nas goni. Na przykład w 2022 r. pod względem tego wskaźnika wyprzedzaliśmy zarówno Portugalię, jak i Hiszpanię, będąć minimalnie (o 1 punkt procentowy) za Irlandią, Grecy tracili do nas 8 punktów procentowych, a Bułgarzy aż 19. W ubiegłym roku Hiszpania była już 8 punktów procentowych przed Polską, Irlandia o 15, Portugalia o 1, Grecja traciła 3 punkty procentowe, a Bułgaria 10. Straciliśmy też kolejny punkt procentowy do Niemiec mimo napływających od dłuższego czasu informacji o kryzysie w tym kraju.
Oznacza to, że wzrost dobrobytu mieszkańców Polski, mierzonego ich indywidualną konsumpcją, spowolnił w stosunku do reszty Europy. Nic dziwnego, że ludzie są niezadowoleni z obecnego rządu i dali temu wyraz w wyborach prezydenckich.
A na samym końcu zestawienia wśród państw EU i EFTA Węgry. W ubiegłym roku konsumpcja indywidualna wynosiła tam 72% średniej unijnej – i tak lepiej niż w latach 2021-2023, gdy było to 70%. Ale już w 2023 r. zostali wyprzedzeni przez Bułgarów. Ciekawe, kiedy w końcu niezadowolenie wzrośnie tam na tyle, by z władzą pożegnał się Viktor Orbán?

Przestańcie mówić, że przegrał kandydat liberałów. Liberałowie są za wolnością decydowania przez ludzi o sobie i swojej własności, oraz za prywatną własnością środków produkcji – nie za:
– spółkami Skarbu Państwa z radami nadzorczymi i zarządami obsadzanymi przez polityków,
– narzucanymi siłą „zielonymi ładami” i opodatkowywaniem produkcji energii,
– zamykaniem wjazdu do całych miast ludziom, których nie stać na nowe samochody,
– ograniczaniem legalnej imigracji,
– ograniczaniem handlu z innymi krajami,
– zmuszaniem ludzi, by płacili w podatkach na cudze dzieci,
– państwową finansowaną z przymusowych podatków telewizją,
– karaniem za wypowiedzi,
– odgórnym narzucaniem programu w szkołach,
– zakazywaniem używek,
– nakładaniem karnych opłat na jedzenie uznane za niezdrowe,
– obowiązkowymi ubezpieczeniami balkonów,
– zwiększaniem udziału w PKB wydatków publicznych – ostatecznie prędzej czy później przymusowo finansowanych z podatków lub inflacji.
Przegrał kandydat etatystycznej lewicy – socjaldemokratów – z kandydatem etatystycznej prawicy – nacjonalistów. Którzy też zasadniczo są – może w nieco innym zakresie – za tym, co wyżej.

Nie obchodzi mnie, czy Karol Nawrocki ma tatuaże, zażywa snus czy coś mocniejszego i czy będąc ochroniarzem załatwiał seksworkerki gościom hotelu, w którym pracował. Uważam, że każdy ma prawo wyglądać jak chce, korzystać z używek, z jakich chce, uprawiać dobrowolny seks, z kim chce – a używki i usługi seksualne są normalnymi dobrami pożądanymi przez wielu ludzi, bo sprawiają im przyjemność. I ich dostarczanie oraz korzystanie z nich powinno być legalne, a zajmować się tym powinni nie gangsterzy, ale zwykli przedsiębiorcy działający na wolnym rynku.
Powód, dla którego nie zagłosuję na Nawrockiego jest inny – nie zagłosuję na niego, bo jest on przedstawicielem opcji politycznej, która – jak już dowiodła – chce ograniczać ludziom wolność w wielu obszarach życia. Zarówno wolność decydowania o sobie, jak i o swojej własności. Notabene również w kwestii używek – bo już zapowiedział, że nie poprze dekryminalizacji marihuany.
I dlatego nie zagłosuję również na jego kontrkandydata.

Kilka lat temu Sławomir Mentzen mówił do swoich partyjnych kolegów:
„Nie chcemy Żydów, homoseksualistów, aborcji, podatków i Unii Europejskiej. (…) Trzeba mówić ludziom, że Żydzi dostaną naszą polską ziemię. To bardziej chwyci. I co więcej, myślą państwo, że jak dostaną tę naszą polską ziemię, to będą ją sami uprawiać? Oni zatrudnią Polaków. Założą Polakom chomąto i będą uprawiać nimi pole”.
Mówił tak, bo jest cynicznym politykiem, który dostrzegł, że taki jest właśnie potencjalny elektorat jego partii – to ludzie, którzy nienawidzą Żydów, homoseksualistów, aborcji, podatków i Unii Europejskiej. I którzy uwierzą w najbardziej obrzydliwe kłamstwa na temat Żydów. Przypuszczalnie nie tylko Żydów.
Nie chodzi tu osoby nielubiące Unii Europejskiej jedynie z powodu unijnej biurokracji czy ograniczeń narzucanych w sferze gospodarczej (np. „Zielony Ład”). Gdyby tak było, Mentzen wymieniłby tylko Unię i podatki. Wymienienie na trzech pierwszych miejscach Żydów, homoseksualistów i aborcji oznacza, że chodzi o osoby nienawidzące ogólnie współczesnej Europy – za względną tolerancję wobec Żydów, mniejszości seksualnych, stawianie wolności kobiet do decydowania o swoim ciele ponad życie zarodka.
Jest to elektorat antysemicki, homofobiczny, tradycyjnie katolicki, także antyimigrancki – i z tego powodu antyeuropejski. Antyzachodni. I w konsekwencji często w jakimś stopniu przychylny Rosji.
I teraz Rafał Trzaskowski i Radosław Sikorski piją ze Sławomirem Mentzenem piwo jak najlepsi kumple, dbając o to, by się o tym dowiedziano.
Dlaczego? Bo są cynicznymi politykami umizgującymi się do wyborców Mentzena. Do wyżej wymienionego antyzachodniego elektoratu.
Podobnie zresztą jak Karol Nawrocki, który już bez wahania zdeklarował się na spotkaniu z Mentzenem, że sprzeciwi się ewentualnemu przystąpieniu Ukrainy do NATO.
To znaczy, że wyborcy partii Mentzena, którzy nienawidzą Żydów, homoseksualistów i aborcji (oraz imigrantów) mają obecnie nieproporcjonalnie duży wpływ na polską politykę. Bo to oni decydują o tym, kto będzie prezydentem – przynajmniej w świadomości kandydatów. I to oni za chwilę mogą zdecydować, kto będzie miał większość w Sejmie.
I w takim przypadku trzeba ich będzie dopieszczać bardziej, niż tradycyjny elektorat największych partii, który i tak zagłosuje na PO lub PiS.
Sojusz z Mentzenem i jego wyborcami oznacza powolne odwracanie się od Zachodu i jego dzisiejszych wartości.